Για την Αγάπη ψάχνουν....

Υπάρχουν και οι "άλλοι" οι "μεγάλοι".

Όχι οι Αρχαίοι. Οι νεοέλληνες που την χάρη και την ευλογία τους πολλοί ζήλεψαν από τους σημερινούς διώκτες μας .

Γεννήθηκαν σε τούτο εδώ το χώμα το Ελληνικό που πατάτε εσείς και γω ,την σύγχρονη εποχή.Τότε που κάποιοι τιμητές μας και κουμαντοτόροι του κόσμου σήμερα, κάνανε τους άμαχους σαπούνι που δεν στάθηκε ικανό δυστυχώς , να ξεπλύνει το όνειδος της απανθρωπιάς τους. Τους έγινε πλέον σύνδρομο και μανία καταδιώξεως ενάντια σε λαούς, όπως οι σύγχρονοι Έλληνες, με τσαγανό, πίστη, έρωτα για ζωή.

Ανθρώπους που δεν έχουν θρησκεία τους την ισχύ και την οικονομική υπεροχή έναντι των άλλων , αλλά το γαλάζιο τ' ουρανού . Το χρυσάφι του ήλιου , την θάλασσα, την Τέχνη , την συνανθρωποσύνη ,την οικογένεια,την Αγάπη !!!!!

Για την Αγάπη ψάχνουν ,αυτή τραγουδούν ,σ' αυτήν τα δίνουν όλα !

Μάνος Χατζηδάκης μουσικοσυνθέτης και η διεθνούς φήμη καλλιτέχνης Νάνα Μούσχουρη δύο νέο -Έλληνες που υπηρέτησαν μέ πάθος μέσα από την Τέχνη τους την Αγάπη

Εκείνος , από την γειτονιά των αγγέλων, μεθά ακόμη τον κόσμο με τις μελωδίες του!

Εκείνη ,πρέσβειρα καλής θέλησης της Ελλάδος αφήνει το ανθρώπινο Ελληνικό στίγμα ανά την υφήλιο .

Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη - Ιθάκη

Τα τέσσερα κεριά

Χρόνια Πολλά με Υγεία και σωστές επιλογές

Κι' επειδή όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα μικρό παιδί παραπονεμένο ίσως
τρομαγμένο, μοναχικό , αλλά που λαχταράει να ζήσει σ' έναν κόσμο ειρηνικό
ν΄αγαπήσει, να πιστέψει ... .ας κρατήσουμε

την φλόγα της ελπίδας αναμμένη !!!
Χρόνια Πολλά.

Ο δρόμος της ζωής δεν εμποδίζει το αντάμωμα

Ο δρόμος της ζωής δεν εμποδίζει το αντάμωμα:Τριαντάφυλλος Ηλιάδης Ζωγράφος

Ο κόσμος μας, ο πολιτισμός μας ολόκληρος, φτιάχτηκε για πλάσματα με δύο χέρια. Μια απλή κουμπότρυπα για παράδειγμα, για να δεχτεί το κουμπί, χρειάζεται τη συνεργασία δυο χεριών. Φανταστείτε τώρα τον όγκο των προβλημάτων που έπρεπε να ξεπεράσω εγώ, που μου έλειπαν σχεδόν και τα δυο μου χέρια.

Ήταν όμως ισχυρή η θέλησή μου. Κι όσο ανέβαινα το Γολγοθά της δημιουργίας, τόσο ενισχυόταν και η αυτοπεποίθησή μου, που διευκόλυνε την αποδοχή, δημιουργικά κι όχι παθητικά, της σωματικής ιδιαιτερότητάς μου και τη συμφιλίωσή μου μ’ αυτήν.

Σταθμός, με καταλυτική σημασία για τη ζωή μου, στάθηκε η επαφή μου το 1967 με τη Διεθνή Ένωση Αναπήρων Καλλιτεχνών, τη γνωστή με τα αρχικά V.D.M.F.K., που εδρεύει στο Λιχτενστάιν. Η διεθνής αυτή ένωση συγκεντρώνει, με αξιολογικά φυσικά κριτήρια, έργα ζωγραφικής αναπήρων ατόμων. Διοργανώνει διεθνείς εκθέσεις μ’ αυτά, τα τυπώνει σε μορφή καρτών, αφισών και ημερολογίων και με τα έσοδα που έχει απ’ αυτές τις δραστηριότητες αμείβει τους αναπήρους δημιουργούς των έργων, εξασφαλίζοντάς τους έτσι μιαν αξιοπρεπή και δημιουργική απασχόληση και διαβίωση. Το 1970 έγινα μέλος της Ένωσης και στη συνέχεια τακτικό. Η συναίσθηση ότι είχα να ανταποκριθώ, ποσοτικά και προπαντός ποιοτικά, στις προσδοκίες μιας Ένωσης που απευθυνόταν στους φιλότεχνους όλου του κόσμου αναπτέρωνε τη θέλησή μου για δημιουργία και καλλιτεχνική ανύψωση. Ζωγράφιζα πλέον σε ρυθμό υπεράνθρωπο, αλλά και με ασίγαστο το πάθος να προωθώ συνεχώς τους εκφραστικούς μου τρόπους.

Ήθελα τα μοτίβα μου και οι συνδυασμοί των χρωμάτων να μη φέρνουν σε αμηχανία τους ανθρώπους που θα έβλεπαν τα έργα μου, αλλά να τους γεμίζουν με αισθήματα γλυκιάς νοσταλγίας. Ήθελα τα έργα μου να απευθύνονται, αν αυτό ήταν δυνατό, σε όλον τον κόσμο.

Αυτό συνεχίζω να πιστεύω ακόμα και σήμερα και για αυτό το λόγο δημιούργησα αυτή την ιστοσελίδα. Θέλω μέσα από αυτήν να σας μεταφέρω αυτά τα αισθήματα που γέμισαν και τους επισκέπτες στις πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στις οποίες και συμμετείχα.

http://www.triantafillos-il.com/root.el.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Αν άνοιγαν οι ουρανοί και κάποιο θαύμα έστελνε ο Θεός στη Γη, θα ευχόμουν αυτό να ήταν Υγεία για ΟΛΟΥΣ….

Καλά Χριστούγεννα κι αν για όλους δεν χάραξε η Ζωή τον ίδιο δρόμο της χαράς και της δημιουργίας ας την προκαλέσουμε εμείς σε μια συνάντηση διαρκείας μέσα από ένα χαμόγελο ελπίδας, υπομονής, αντοχής πίστης και αισιοδοξίας .

Να είστε όλοι καλά κι ευχαριστώ για το δικό μας αντάμωμα μέσα από το στενοσόκακο του Πηγαιμού για την Ιθάκη .

Εκατό Χρόνια Μοναξιάς

Eνα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες( Ο συγγραφέας του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς»,) έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτά που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που

σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησίμευαν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθάνω.

Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ ‘έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ ‘έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου’ δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ ‘έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα’ ήθελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω,

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, καν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσε με», «σε παρακαλώ». «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη

δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν

για σένα».

http://www.scribd.com/doc/18262/-