Ταμείο λοιπόν.
Να εξοφλήσω τον λογαριασμό. Κάθε επιταγή περιλαμβάνει και το κακό και το καλό. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Από τα λάθη μου βάζω μυαλό.
Από την προσωρινή ευφορία μου σαν γύφτικο σκεπάρνι κυκλοφορώ.
Κάθε πράξη, κάθε σχέση, κάθε στιγμή. Ακόμα και η οικονομική καταστροφή.
Το ταμείο διπλό.
Πώς λέμε Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ; Επιστήμονας ο πρώτος. Δολοφόνος ο δεύτερος.
Από την καταστροφή λοιπόν. Και δεν τα γράφω αυτά για να μας παρηγορώ. Μια σκέψη κάνω. Για υπαρξιακό προβληματισμό. Χάνω μέρος του μισθού μου. Τα δώρα μου. Την ασφάλειά μου. Ταυτόχρονα και αναγκαστικά επανεξετάζω τις προτεραιότητές μου. Τον κόσμο μου. Την εξάρτηση από τα υλικά αγαθά μου.
Τα πλαστικά όνειρά μου. Το χάρτινο αξιακό σύστημά μου, όπως:
Να βγάλω κι εγώ λεφτά όπως ο γείτονάς μου. Να κάνει πλαστική η γυναίκα μου να φαντασιώνομαι μια Μπάρμπι στην αγκαλιά μου. Να σφουγγαρίζει κάποια Φιλιππινέζα το διαμέρισμά μου. Να αγοράσω κι εγώ αυτοκίνητο σαν τα αφεντικά μου. Να παίξω στο Χρηματιστήριο να διπλασιάσω τα λεφτά μου. Να χτίσω πανωσήκωμα για τα παιδιά μου. Ν΄ αλλάξω την κουζίνα να μαγειρεύει πιο άνετα η πεθερά μου. Να πάω Μύκονο για το χατίρι της κοπελιάς μου. Να εξασφαλίσω μια άνετη ζωή για τα γεράματά μου. Ετσι όλα αυτά τα χρόνια πορευτήκαμε. Εμείς. Οι μικροί. Οι μικρομεσαίοι. Οι μεσαίοι. Οι ανεγκέφαλοι καρπαζοεισπράκτορες της κερδοσκοπικής μηχανής.
Αγοράζω. Τα χώνω. Και στιγμιαία απολαμβάνω. Τώρα όμως θα κοντύνω και προς τα μέσα θα κοιτάζω. Αντί με μαύρα δάκρυα να αναστενάζω καλύτερα την τράπουλα να ξαναμοιράσω. Χάνω από τη μια, κερδίζω από την άλλη,
την αυτογνωσία μου. Τα αισθήματά μου. Τους φίλους μου. Την οικογένειά μου. Την επικοινωνία με το περιβάλλον μου. Τη σεμνότητά μου. Την αγωνιστικότητά μου. Τη συνειδητότητά μου.
Στην άμμο έκτιζα τα χάρτινα παλάτια μου.
Στην καταστροφή θα κτίσω σε γερές βάσεις την ανθρωπιά μου.
Από τον Γολγοθά ο δρόμος για τα αληθινά όνειρά μου!
Δ।Δανίκας ΤΟ ΒΗΜΑ
``````````````````````````````````````````````````````````````
Το δικό μας ερώτημα αγαπητέ κύριε Δ।Δανίκα είναι και αφορά τους ανέργους και τα δύο εκατομμύρια και πλέον Έλληνες που δεν έχουν το πλεόνασμα στην καθημερινότητά τους (που τόσο γλαφυρά περιγράφετε)
για να το διαθέσουν στο βωμό της Τρόϊκας।
Σ’ αυτούς έγινε αναγκαστική κατάσχεση του μέλλοντός τους.
Υποθηκεύτηκαν οι προσδοκίες τους για μια καλύτερη μέρα επ’ αόριστον.
Κοπήκαν τα φτερά στους νέους για σπουδές, η επαγγελματική ανέλιξη στην Ελλάδα και δημιουργία οικογένειας.
Χάνονται σε βάθος χρόνου τα οράματα .
Από την μια μέρα στην άλλη αναβοσβήνει το πράσινο φως της ελπίδας για μετανάστευση σε άλλες πιο φιλόξενες πατρίδες.
Η ανασφάλεια του μέλλοντος τους αν συναντηθούν μαζί του μετά τα εξήντα πέντε τους έγινε μόνιμος σύντροφος των εν δυνάμει αυριανών συνταξιούχων πολιτών.
Πες τε μας λοιπόν ποια έξω-λογιστική μέθοδο να εφαρμόσουμε όλοι εμείς ώστε
το Ταμείο να μην είναι ΜΕΙΟΝ ????
