"Ωραίοι Έλληνες" και πριν 2260 Χρόνια ....

Λεπτή χειρουργική επέμβαση στην Χίο πριν από 2260 Χρόνια!!!Αυτοί ήταν οι ΕΛΛΗΝΕΣ πρόγονοί μας πρωτοπόροι σε ΟΛΑ μέχρι που έπεσε στη Πατρίδα μας το Χριστιανικό σκοτάδι!!Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι σήμερα!!Είμαστε σε όλα τελευταίοι!!Σε δυο πράγματα είμαστε πρώτοι σήμερα ΣΤΗΝ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΡΕΜΟΥΛΑ!!  

Ζωηρή εντύπωση σε όλον τον κόσμο έχει προκαλέσει η είδηση για την εύρεση του ανδρικού κρανίου στην Αρχαία πόλη της Χίου.
Αναφερόμαστε στο πολύ σημαντικό εύρημα, κρανίο, στο οποίο υπήρχαν ίχνη λεπτής χειρουργικής επέμβασης που έγινε όμως 250 χρόνια πριν την αρχή της χριστιανικής χρονολόγησης.  Το έτος -250. Συγκεκριμένα βρέθηκε ανδρικό κρανίο με οπή διαμέτρου 1.62 εκατ. στο αριστερό βρεγματικό οστό, που δείχνει ότι ο άνδρας είχε υποστεί λεπτή εγχείρηση εγκεφάλου, γεγονός που επιβεβαιώνει το υψηλό επίπεδο της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής.

Η αναγνώριση του τρυπανισμού οφείλεται στον ανθρωπολόγο συνεργάτη της Κ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, κ. Αστέριο Αηδόνη.
Το παράξενο είναι ότι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης έμαθαν την τόσο σημαντική είδηση από τους Τάιμς του Λονδίνου, όπου πρωτοδημοσιέυτηκε και έκανε τον γύρο του κόσμου, το δε υπουργείο Πολιτισμού, μετά τις διαστάσεις που έλαβε το θέμα και την δημοσιοποίηση του από τους Τάιμς του Λονδίνου, έβγαλε ανακοίνωση με την οποία συνιστά να αποφεύγεται να εξαχθεί συμπέρασμα και οι τόνοι να διατηρούνται χαμηλοί. Και όμως από όλους αναγνωρίζεται ότι πρόκειται για εύρημα σημαντικό για την Ιστορία της Ιατρικής και επιβεβαιώνει τα κείμενα του Ιπποκράτη.
Τα ίχνη του κρανιοτρύπανου στο κρανίο του ηλικίας περίπου 50 ετών άνδρα δείχνουν ότι το επίπεδο ιατρικής γνώσης ήταν υψηλό, η δε μακροσκοπική εξέταση έδειξε την επιβίωση του ανθρώπου εκείνου επί μακρόν και μετά την επέμβαση.

 Ο Ανθρωπολόγος Αστέριος Αηδόνης, που εξέτασε το εύρημα, το οποίο χρονολογείτε περί το -250 αναφέρει.
«Υπάρχει μια οπή δυο εκατοστών, στο αριστερό πίσω μέρος του κρανίου, η οποία φαίνεται πως επουλώθηκε με τον χρόνο. Τούτο το γεγονός δείχνει πως ο ασθενής έζησε μετά την επέμβαση, ενώ ελάχιστα είναι τα σημάδια μόλυνσης. Πρόκειται για μια πολύ λεπτή επέμβαση, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και οι πρώτες έρευνες του κρανίου, μας κάνουν να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος έζησε πέντε ή έξι χρόνια μετά την επέμβαση και πέθανε περίπου πενήντα ετών».
Το συγκεκριμένο εύρημα στην Χίο, παρά την εξέχουσα σημασία του, δεν είναι μοναδικό. Ανάλογη περίπτωση έχει αναφερθεί επίσης στις Αρχάνες της Κρήτης.
Η ανασκαφή έγινε σε ιδιωτικό οικόπεδο στην περιοχή Ατσικής, όπου εκτίνεται η ελληνιστική νεκρόπολη της Αρχαίας Χίου όπου εντοπίστηκαν και κιβωτιόσχημοι τάφοι του -2ου αιώνα. Στους 4 τάφους του οικοπέδου, που δεν είναι οι πρώτοι που ανακαλύπτονται στην περιοχή όπου βρέθηκε το εν λόγω κρανίο, βρέθηκαν ισάριθμοι σκελετοί, τριών ανδρών και μιας γυναίκας. Στον έναν μάλιστα υπήρχαν και κτερίσματα. Ένα διάδημα και μία ζώνη στολισμένα με φύλα χρυσού. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους πρόκειται μάλλον για τάφους εύπορου κατοίκου και των υπηρετών του, που έζησαν πριν από 2260 χρόνια!
Αλήθεια ... αποτελεί πολυτέλεια να ρωτήσουμε για την τύχη του κρανίου; Όπως πληροφορηθήκαμε, και πάλι στην Χίο στην περιοχή Μ. Λημνιώνα είχε βρεθεί προϊστορικό «μαμούθ» που έφυγε για μελέτη και «εξαφανίστηκε» σε κάποια διαδρομή μεταξύ εργαστηρίων και το πιθανότερο σήμερα κοσμεί κάποιο ξένο μουσείο ...
 
Πηγή: Περιοδικό «Ελλάνιον Ήμαρ», τεύχος #23ο, σελ. 62, του Σωτήρη Οικονόμου Δασκάλου-Συγγραφέα.

“Επιστρέφω να στηρίξω την Ελλάδα”

Ἀναρτήθηκε στὶς Μαρτίου 29, 2012 ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

Τὰ πολὺ καλὰ νέα μίας …ἐπιστροφῆς!

Ὅταν ὅλοι ἀναζητοῦν δρόμους πρὸ κειμένου νὰ ξεφύγουν καὶ νὰ σωθοῦν, κάποιος ἐπιμένει στὸ νὰ προσφέρῃ!
Ὅταν ὅλοι οἱ Ἕλληνες ξενιτεύονται πρὸ κειμένου νὰ ἐπιβιώσουν, τότε αὐτὸς ποὺ ἐπιστρέφει χρήζει μεγάλου σεβασμοῦ!
Ὅταν ὅλοι σηκώνουν τὰ χέρια ψηλά, διότι πιστεύουν πὼς δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν κάτι, τότε αὐτὸς ποὺ ἐπιστρέφει φέρνει μαζύ του τὴν βεβαιότητα πὼς τὰ πάντα θὰ ἀλλάξουν ἀπὸ τὶς μονάδες κι ὄχι ἀπὸ τὰ σύνολα.
Ἕνας Ἕλλην ἰατρὸς ποὺ ἀποφασίζει νὰ ἐπιστρέψῃ, ὅταν τόσοι ἄλλοι πασχίζουν νὰ ἐξαφανιστοῦν!
Θέλει νὰ προσφέρῃ ὅταν τόσοι καὶ τόσοι θέλουν νὰ ἁρπάξουν!
Θέλει νὰ κτίσῃ, ὅταν τόσοι καὶ τόσοι κλέβουν γκρεμίδια…
Τὸν εὐχαριστοῦμε!
Φιλονόη.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

“Επιστρέφω να στηρίξω την Ελλάδα”

 Λονδίνο, Παρίσι, Αμστερνταμ είναι οι βασικοί σταθμοί της διαδρομής του πανεπιστημιακού γιατρού κ. Χρίστου Γεωργάλα. Από το Academic Medical Centre του Αμστερνταμ πέτυχε ένα σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα: διενήργησε για πρώτη φορά στη χώρα μας επέμβαση αφαίρεσης όγκου στο κρανίο ασθενούς ενδοσκοπικά μέσω της ρινικής οδού, δηλαδή χωρίς ανοιχτό χειρουργείο και τομές. 
Πανεπιστημιακός γιατρός στο Academic Medical Centre, διευθυντής του εξειδικευμένου Κέντρου Ενδοσκοπικής Χειρουργικής Βάσης Κρανίου στην Ολλανδία, εθνικός αντιπρόσωπος (και δη εκλεγμένος) της Ολλανδίας στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ρινολογίας, ο 40χρονος γιατρός έχει καταφέρει να δημιουργήσει όχι μόνο ένα, προφανώς, πλούσιο βιογραφικό, αλλά και μια γεμάτη ζωή στο λειτούργημα του Ιπποκράτη, όπως άλλωστε την ονειρευόταν όταν αποφοιτούσε από την Ιατρική Σχολή Αθηνών το 1994. 
Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα αισθάνεται «σαν τον σολομό, το ψάρι που ανεβαίνει αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού», όπως λέει χαρακτηριστικά. «Την ώρα που πολλοί Ελληνες δηλώνουν ότι θέλουν να φύγουν από τη χώρα και το πράττουν, την ώρα που και εγώ ο ίδιος λαμβάνω mail από Ελληνες συναδέλφους μου που αναζητούν εργασία και διέξοδο εκτός Ελλάδας, προσωπικά με απασχολεί πολύ η επιστροφή μου στην Ελλάδα», εξηγεί ο κ. Γεωργάλας.
 Παρότι τα τελευταία χρόνια υπήρξαν αρκετές  αφορμές γι’ αυτό, ακαδημαϊκές -προσκλήθηκε ως επισκέπτης καθηγητής Ρινολογίας στο Ιπποκράτειο- καθώς και ιατρικές -έκανε εγχειρήσεις ως εκπαιδευτής-, πλέον ο 40χρονος γιατρός αισθάνεται ότι ζει το «σύνδρομο του Οδυσσέα»: θέλει να επιστρέψει στην «Ιθάκη» του. «Είναι μια εποχή όπου πολλά πράγματα αλλάζουν στην Ελλάδα και πιστεύω ότι διά πυρός και σιδήρου θα γίνει ένα νέο ξεκίνημα. Ούτε άλλα αυτομαστιγώματα ούτε σενάρια συνωμοσίας ότι για τα πάντα φταίνε οι άλλοι: υπάρχει πάντα ο μέσος δρόμος, ο δρόμος της δημιουργίας». Ο ίδιος φαίνεται αποφασισμένος να διεκδικήσει σθεναρά αυτή τη δυνατότητα, αφενός διότι το υποσχέθηκε στον εαυτό του όταν έφυγε για ειδικότητα στη Βρετανία, αφετέρου διότι αισθάνεται ότι είναι «υποχρέωσή» του σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία: «Οπως δεν εγκαταλείπουμε τους φίλους μας στα δύσκολα, αλλά τους στηρίζουμε, έτσι αντιλαμβάνομαι τη σχέση μου με την πατρίδα τώρα. Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή οφείλουμε να προσφέρουμε όχι απλώς ό,τι μπορούμε, αλλά το μέγιστο». Θεωρεί ότι η Ελλάδα θα είναι μια πρόκληση γι’ αυτόν, αλλά «σαφώς λιγότερο απ’ ό,τι είναι για τόσους που παλεύουν με την ανεργία, με τις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης». 

Διακεκριμένος επιστήμονας

Πάντως, όσον αφορά στη λεπτή εξειδικευμένη χειρουργική επέμβαση που διενήργησε σε Ελληνα ασθενή, σύμφωνα με πληροφορίες του «ΘΕΜΑτος», ο ίδιος δεν έλαβε αμοιβή. Μάλιστα, επιθυμούσε να γίνει η επέμβαση σε δημόσιο νοσοκομείο, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό λόγω της έλλειψης του αναγκαίου ιατρικοτεχνολογικού  εξοπλισμού για την ενδοσκοπική πράξη στο ΕΣΥ. Γνωρίζει ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας πάσχει από ελλείψεις εξοπλισμού, υλικών, υποδομών. «Το μόνο από το οποίο δεν πάσχει είναι οι εξαιρετικοί γιατροί. Οι Ελληνες γιατροί εργάζονται πολύ σκληρά, σε συνθήκες εφημεριών παράλογες, για πενταροδεκάρες. Είναι στην πλειονότητά τους αλτρουιστές και ιδεαλιστές και αμαυρώνονται από τους λίγους με τα φακελάκια», αναφέρει για τους συναδέλφους του στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας.
Εξίσου μεγάλο πρόβλημα με τις ελλείψεις υλικών όμως θεωρεί και αυτό της ιατρικής συνεργασίας: «Εχουμε πολύ ικανούς γιατρούς, αλλά δεν ξέρουν να συνεργάζονται. Το μέλλον όμως είναι στη συνεργασία ειδικοτήτων. Η εποχή του πατερναλιστικού μοντέλου, του γιατρού-παντογνώστη, τελείωσε», τονίζει, ενώ αναφερόμενος στη δική του σταδιοδρομία λέει ότι αυτός ήταν ο τρόπος ζωής και εργασίας στον οποίο γαλουχήθηκε: «Καλούμαι να συνεργαστώ με ογκολόγους, νευροχειρουργούς, ενδοκρινολόγους, αναισθησιολόγους, φωνοθεραπευτές. Δεν είμαι -και δεν μπορώ να είμαι- μόνος. Μαθαίνω από τους συναδέλφους μου, τις νοσοκόμες, τους αρρώστους – είναι παραπάνω από αναγκαίο, με κάνει να απολαμβάνω την ιατρική». 
Ο κ. Γεωργαλάς ειδικεύτηκε σε νοσοκομεία του Λονδίνου. Το 2001 έγινε μέλος του Βασιλικού Κολεγίου Χειρουργών και με υποτροφία μετεκπαιδεύτηκε στην ενδοσκοπική χειρουργική παραρρινίων καθώς και στην πλαστική χειρουργική προσώπου στο νοσοκομείο Lariboisiere στο Παρίσι και μετά στο Academic Medical Center του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ. Το 2007 κλήθηκε ως πανεπιστημιακός γιατρός Ρινολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμστερνταμ, ένα από τα πλέον καταξιωμένα κέντρα ρινολογίας παγκοσμίως. Το  ίδιος έτος ίδρυσε -και έκτοτε διευθύνει- το πρώτο και μοναδικό στη χώρα Κέντρο Ενδοσκοπικής Χειρουργικής Βάσης Κρανίου (www.endoskull.nl). Εχει εκλεγεί αντιπρόσωπος της Ολλανδίας στην Ευρωπαϊκή Ρινολογική Εταιρεία, το ανώτατο επιστημονικό όργανο των ΩΡΛ. Και αυτό πρόκειται για μία ακόμη πρωτιά που όσο τον κάνει υπερήφανο -καθώς Ελληνας γιατρός δεν έχει συμβεί να αντιπροσωπεύει άλλη χώρα πλην της Ελλάδας-, άλλο τόσο τον προβληματίζει: «Κρίθηκα ως επιστήμονας και μόνο. Εκλέχθηκα χωρίς καλά-καλά να μιλώ την επίσημη γλώσσα της χώρας. Στην Ολλανδία μου δόθηκε η ευκαιρία που ονειρευόμουν και για την οποία είχα δουλέψει σκληρά. Αυτό άραγε θα γίνει και στην Ελλάδα;» διερωτάται ο κ. Γεωργάλας.

Η πρωτοποριακή επέμβαση

Ο κ. Γεωργάλας διενήργησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα διαρινική επέμβαση αφαίρεσης όγκου που διαγνώστηκε στην πίσω βάση του κρανίου σε 40χρονο ασθενή. Η επίσημη ιατρική ορολογία του όγκου είναι χοληστερινικό κοκκίωμα βάσης του λιθοειδούς. Χρησιμοποιώντας μια κάμερα και ένα ενδοσκόπιο ο γιατρός αφαίρεσε τον εγκεφαλικό όγκο μέσα από τη μύτη του ασθενούς. Με την κλασική επέμβαση (κρανιοτομή) ο ασθενής θα υποβαλλόταν σε ανοιχτό χειρουργείο με ό,τι κινδύνους συνεπαγόταν αυτό για μετεγχειρητικές επιπλοκές. Θα χρειαζόταν επίσης νοσηλεία στη ΜΕΘ και εβδομάδες παραμονής του στο νοσοκομείο, ενώ δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μόνιμων βλαβών που θα απαιτούσαν φυσιοθεραπεία για πλήρη αποκατάσταση του ασθενούς. Χάρη όμως στην ενδοσκοπική μέθοδο ο όγκος αφαιρέθηκε πλήρως, η απώλεια όρασης αποκαταστάθηκε άμεσα, ο ασθενής δεν χρειάστηκε νοσηλεία στη ΜΕΘ και πήρε εξιτήριο μέσα σε 48 ώρες. (πρῶτο θέμα)
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Eίναι νέος, είναι ωραίος, είναι φέρελπις  επιστήμονας .
Είναι Έλληνας. Είναι άντρας γενναίος !
Να τον χαίρεται η  Μάνα  που τον έκανε.
Να τον χαρεί η Ελλάδα που τον γέννησε.....

Ε ! Είμαι και γω εδώ !

    Επέστρεψε από τον άλλο  κόσμο  

                                   

 

Ο Ρίτσαρντ Μαρς υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το 2009. Έκτοτε βυθίστηκε σε κώμα και οι γιατροί ήθελαν να τον αποσυνδέσουν από το μηχάνημα υποστήριξης.

Ο Μάρς ωστόσο άκουγε τα πάντα, κάθε τους λέξη μη μπορώντας όμως να αντιδράσει. Έπειτα από τρια χρόνια, κατάφερε να επανέλθει κατά 95%.
«Είχα πλήρη επίγνωση», δήλωσε ο 60χρονος πρώην αστυνομικός και δάσκαλος. «Όμως είχαν παραλύσει σχεδόν όλοι οι γραμμωτοί μύες του σώματός μου.
Μπορούσα μόνο να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Παραδόξως, δε θυμάμαι να αισθάνθηκα ποτέ φοβισμένος. Ήξερα ότι είχα το 100% των νοητικών μου ικανοτήτων.
Μπορούσα να σκεφτώ, να ακούσω και να παρακολουθήσω συζητήσεις αλλά δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω ούτε να κινηθώ. Οι γιατροί μιλούσαν από πάνω μου σα να μην υπήρχα στο χώρο. Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω: «E! Είμαι κι εγώ εδώ!», αλλά δεν μπορούσα».
enikos.gr

Χαρισματικά παιδιά το μέλλον της Ελλάδος

Το ποσοστό τους στον γενικό πληθυσμό κυμαίνεται από 2% έως 5%. Προκαλούν τον θαυμασμό με τις ικανότητες που αναπτύσσουν εξ απαλών ονύχων. Ομως είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες. Δεν κινδυνεύουν από την ιδιαιτερότητά τους, αλλά από την παρεμπόδιση της εκδήλωσης των ικανοτήτων τους από τον περίγυρό τους

Χαρισματικά παιδιά σε αχάριστο κόσμο 

    

 Δεν είχε καν συμπληρώσει το ενάμισι έτος, θήλαζε ακόμη, και όμως είχε την ικανότητα να χειρίζεται με απίστευτη ευχέρεια τον προφορικό λόγο και να κάνει σε χρόνο-ρεκόρ τις πιο περίπλοκες κατασκευές που θα «παίδευαν» πολύ μεγαλύτερά της παιδιά. Οι γονείς της μόλις «διέκριναν» τις ιδιαίτερες κλίσεις της την παρέδωσαν στα έμπειρα χέρια των ειδικών του Κέντρου Αναπτυξιακής Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», του μοναδικού κέντρου στην Ελλάδα που ασχολείται με τη διάγνωση και την παρακολούθηση παιδιών με «ειδικές ανάγκες». Οσο και αν ξενίζει, η χαρισματική μικρούλα της ιστορίας μας εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία: έχει πραγματικά ιδιαίτερες ανάγκες, πολύ συγκεκριμένες και διαφορετικές από αυτές των μέσων παιδιών της ηλικίας της. Και χρειάζεται πολύ συγκεκριμένη βοήθεια ώστε να αναπτύξει τις μοναδικές ικανότητές της, κάτι που αν δεν συμβεί μπορεί να αποβεί καταστρεπτικό για το μέλλον της. Οπως αναφέρουν οι ειδικοί, οι ιδιαιτέρως προικισμένοι άνθρωποι, ταλαντούχοι ή χαρισματικοί, που υπολογίζονται στο 2%-5% του γενικού πληθυσμού, δεν κινδυνεύουν από τις ικανότητές τους αλλά από την παρεμπόδιση της εκδήλωσης αυτών των ικανοτήτων από τον περίγυρό τους. Πρέπει λοιπόν η βοήθεια που τους παρέχεται να είναι η μέγιστη δυνατή ώστε να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους. Διότι είναι εκείνοι που ανατρέπουν τη συμβατική γνώση και προχωρούν την ανθρωπότητα ένα βήμα πιο πέρα. Με ποιον τρόπο; Αν εμείς βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια μας, οι έξυπνοι άνθρωποι τον βλέπουν με μεγεθυντικούς φακούς, οι πολύ ευφυείς με μικροσκόπιο και οι χαρισματικοί με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.

Τα χαρισματικά παιδιά αποτελούν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό του πληθυσμού, και όμως το εκπαιδευτικό σύστημα ούτε καν τα περιλαμβάνει. Μέσα στον κυκεώνα της ανασφάλειας οι γονείς έχουν έναν «ώμο» στον οποίο μπορούν να ακουμπήσουν λαμβάνοντας εμπεριστατωμένη επιστημονική γνώση. Πρόκειται για το ΑΠΛΟΥΝ (www. aploun. org), τη μοναδική ελληνική επιστημονική ένωση που έχει στόχο την υποστήριξη των χαρισματικών/ταλαντούχων μαθητών. Οπως αναφέρει η πρόεδρος της Ενωσης, μαθηματικός - αναλυτής συστημάτων, κυρία Ευγενία Μελετέα, «προσπαθούμε να πληροφορούμε το κοινό για τις αλήθειες και τους μύθους σχετικά με τα χαρισματικά παιδιά και κυρίως τους γονείς ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν κατάλληλα τις ανάγκες των παιδιών αυτών».

Εν αρχή λοιπόν ην η σωστή αναγνώριση ενός τέτοιου παιδιού. «Δεν είναι απαραιτήτως χαρισματικό ένα παιδί που παρουσιάζει μια ιδιαίτερη κλίση σε κάποιον τομέα. Σε γενικά πλαίσια τα χαρισματικά παιδιά δεν αποτελούν ποσοστό μεγαλύτερο του 1% του πληθυσμού. Τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν εξαιρετικές ικανότητες σε δύο ή περισσότερους τομείς της επιστήμης ή της τέχνης, σε αντίθεση με τα ταλαντούχα, που έχουν ιδιαίτερη ικανότητα σε έναν μόνο τομέα, κατά κανόνα της τέχνης» εξηγεί η κυρία Λορέττα Θωμαΐδου, παιδίατρος - αναπτυξιολόγος, υπεύθυνη του Κέντρου Αναπτυξιακής Παιδιατρικής.

Στο Κέντρο, που λειτουργεί τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι ειδικοί υποβάλλουν τα παιδιά σε τεστ προκειμένου να αξιολογήσουν τις ικανότητές τους. Σε αυτά περιλαμβάνεται και ο συμβατικός έλεγχος του δείκτη νοημοσύνης. Σύμφωνα με αυτόν, χαρισματικό θεωρείται το άτομο που εμφανίζει δείκτη μεγαλύτερο του 140. Πρέπει να σημειωθεί ότι ασφαλής μέτρηση του δείκτη γίνεται από την ηλικία των επτά ετών, ενώ ως τότε χρησιμοποιείται για τις μετρήσεις ο αναπτυξιακός δείκτης, ο οποίος παρουσιάζει κάποιες αποκλίσεις. Μετά τη διάγνωση οι αρμόδιοι του Κέντρου δίνουν στους γονείς αλλά και στους δασκάλους - όταν το παιδί βρίσκεται σε σχολική ηλικία - τις κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να ακολουθήσουν. «Ο τρόπος χειρισμού των παιδιών αυτών από μικρή ηλικία είναι καθοριστικός για την εξέλιξή τους αλλά και για την αποδοχή τους από την κοινωνία. Διότι δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα παιδιά αυτά ακροβατούν σε ευαίσθητες ισορροπίες. Υπάρχει μια ασύγχρονη ανάπτυξη μεταξύ νόησης και συναισθήματος. Εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα στο παιδί, που μπορεί να εκδηλωθούν με αδιαφορία, απόρριψη, αντικοινωνικότητα και επιθετικότητα» λέει η κυρία Θωμαΐδου.

Δεν είναι δυστυχώς λίγες οι φορές που χαρισματικά παιδιά μένουν στο σκοτάδι. Πολυκεντρικές έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 50% των χαρισματικών/ταλαντούχων παιδιών εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ως την εφηβεία. Ολα ξεκινούν από την οικογένεια, η οποία πρέπει να έχει τις «κεραίες» τεταμένες ώστε να εντοπίσει εγκαίρως την ιδιαιτερότητα του παιδιού και να ζητήσει τη χείρα βοηθείας των ειδικών. Και βεβαίως να μη φοβηθεί από τη διαπίστωση ότι μεγαλώνει ένα ιδιαίτερο παιδί. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση που μας αφηγήθηκαν οι ειδικοί του Κέντρου στο «Αγία Σοφία». Αφορούσε μια μικρή μαθήτρια η οποία έφθασε με τη μητέρα της στο Κέντρο ύστερα από παραπομπή της δασκάλας της. Το παιδί πήγαινε στην πρώτη δημοτικού και τη στιγμή που οι συμμαθητές του συλλάβιζαν τις προτάσεις στο αναγνωστικό εκείνη ήταν μια πραγματική «βιβλιοφάγος». H μητέρα δεν μπόρεσε να κατανοήσει τις ιδιαίτερες ικανότητες του παιδιού της και, όταν οι ειδικοί διέγνωσαν ότι το παιδί ήταν χαρισματικό, εκείνη απάντησε ότι της ήταν αδύνατον να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Εκτοτε εξαφανίστηκε λέγοντας ότι δεν θα ξαναδώσει βιβλίο στην κόρη της...

Ακόμη όμως και στην περίπτωση που οι γονείς έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, είναι ο περίγυρος και κυρίως το ίδιο το σύστημα που μπορεί να «πνίξει» τα χαρίσματα των παιδιών. Είναι ενδεικτικό ότι μόλις πριν από λίγους μήνες ελήφθη από το υπουργείο Παιδείας ειδική μέριμνα για την αγωγή των χαρισματικών/ταλαντούχων μαθητών. Συγκεκριμένα σε προσθήκη στο άρθρο 1, παρ. 2, του νόμου 2817/2000 αναφέρεται ότι «ειδικής εκπαιδευτικής μεταχείρισης μπορεί να τύχουν τα άτομα που έχουν ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες και ταλέντα». Παρά ταύτα, έγκειται τελικώς στην καλή βούληση του εκάστοτε εκπαιδευτικού ο τρόπος χειρισμού τους. Και αυτό διότι ο νόμος δεν ορίζει ποια είναι η ειδική αγωγή που πρέπει να λάβουν τα παιδιά αυτά. «H διατύπωση δεν είναι εξαρχής ολοκληρωμένη καθώς μπορεί να λάβει αρνητική χροιά, να φαίνεται δηλαδή ότι αφορά τα παιδιά με νοητικά προβλήματα. Ακόμη όμως και αν εκληφθεί θετικά, ότι αφορά δηλαδή τα παιδιά με εξαιρετικές ικανότητες, στην πράξη δεν προσφέρει και πάλι τίποτα. Τα μοντέλα που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό σε ανάλογες περιπτώσεις, π.χ. ο εμπλουτισμός (παροχή επιπλέον γνώσης στο παιδί ανάλογα με τις ανάγκες του) ή η επιτάχυνση (η τοποθέτηση του παιδιού σε μεγαλύτερη σχολική τάξη), δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Στο δημοτικό δεν υπάρχει καν ύλη για εμπλουτισμό, ενώ η επιτάχυνση δεν επιτρέπεται από τον νόμο, με αποτέλεσμα ευλόγως οι διευθυντές των σχολείων να μη δέχονται αυτή τη λύση» αναφέρει η κυρία Μελετέα.

Το πρόβλημα αναγνωρίζουν και οι αρμόδιοι του υπουργείου Παιδείας με τους οποίους ήλθε σε επαφή «Το Βήμα». Οπως μας είπαν, ακόμη και αυτή η προσθήκη όχι μόνο δεν κάνει ειδική σαφή αναφορά στα χαρισματικά παιδιά αλλά ουσιαστικά δεν έχει θέση μέσα σε έναν νόμο που αφορά τα παιδιά με υστέρηση. Υπογράμμισαν ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα βασίζεται σε αυστηρά ηλικιακά κριτήρια, γεγονός που δεν αφήνει περιθώριο για εφαρμογή οποιουδήποτε άλλου μοντέλου διδασκαλίας. Παραδέχθηκαν ότι ο δρόμος είναι ακόμη μακρός ώσπου να υπάρξει μια ουσιαστική παρέμβαση για τα παιδιά αυτά, αφού προϋποθέτει ότι το θέμα θα βρεθεί στις προτεραιότητες του υπουργείου, το υπουργείο θα ζητήσει γνωμοδότηση από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, εκείνο θα επεξεργαστεί το ζήτημα, θα δώσει τα επιστημονικά του «φώτα», θα θεσπισθεί νομοθετικό πλαίσιο και βέβαια όλα τα παραπάνω θα γίνουν και πράξη με την κατάλληλη επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και την εκπόνηση ειδικών προγραμμάτων διδασκαλίας. Περιττό προφανώς να αναφερθεί πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για μια τέτοια διαδικασία στην ελληνική πραγματικότητα...

Ιδού δύο περιπτώσεις ενδεικτικές της αδυναμίας είτε των δασκάλων είτε του εκπαιδευτικού συστήματος να χειριστούν το «διαφορετικό». Σε σχολική αίθουσα της B' δημοτικού ο δάσκαλος μαθαίνει στα παιδιά τον πολλαπλασιασμό. Προσπαθεί να διδάξει πώς προκύπτει το γινόμενο 7X12 με βάση τον συμβατικό τρόπο, δηλαδή 7X2 + 7X10. Ενας μαθητής σηκώνει το χέρι προτείνοντας ως σωστή λύση το 10X12 - 3X12. Ο δάσκαλος λέει στον μαθητή ότι δεν σκέπτεται σωστά, καθώς μάλιστα οι υπόλοιποι συμμαθητές του αντιδρούν, μη μπορώντας να ακολουθήσουν τον τρόπο σκέψης του. Ο μαθητής σταμάτησε να παρακολουθεί για το υπόλοιπο της σχολικής ώρας, ενώ την επόμενη ημέρα δεν ήθελε καν να πάει σχολείο. Οπως παρατηρεί μια εκπαιδευτικός, η κυρία Χρύσα Παπακώστα, «εγώ που διδάσκω ως φιλόλογος επί 20 χρόνια, κατάφερα να "διαγνώσω" τις περιπτώσεις χαρισματικών παιδιών που συνάντησα επειδή έχω μεταπτυχιακές σπουδές στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με αρκετούς συναδέλφους. Ακόμη έστω και αν βρεθούν "πεφωτισμένοι" δάσκαλοι, το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει ελλείψεις».

Στη δεύτερη περίπτωση, που μας διηγήθηκαν γονείς τα στοιχεία των οποίων βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας, υπήρχαν και «πεφωτισμένοι» γονείς και «πεφωτισμένος» δάσκαλος. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Τόσο οι μεν όσο και ο δε ζήτησαν τη βοήθεια των υπευθύνων του ιδιωτικού σχολείου όπου φοιτούσε στην A' δημοτικού το παιδί, καθώς η γνωστική ικανότητά του ήταν ανώτερη της τάξης όπου βρισκόταν. Συγκεκριμένα ζήτησαν αυτό που, σύμφωνα με τους ειδικούς, αποτελεί και το ιδανικότερο μοντέλο εκπαίδευσης των χαρισματικών παιδιών: την παραμονή του στην τάξη με τους συνομηλίκους του αλλά παράλληλα τον εμπλουτισμό της ύλης. Ωστόσο η αίτησή τους αυτή «σκόνταψε» στο γράμμα του νόμου ή για την ακρίβεια στην ασάφειά του. Οι αρμόδιοι αρνήθηκαν να βοηθήσουν αναφέροντας ότι το νομικό πλαίσιο δεν καλύπτει το θέμα του εμπλουτισμού. Στους γονείς προτάθηκε εμμέσως η τοποθέτηση του παιδιού σε μεγαλύτερη τάξη, γεγονός όμως που στην πράξη σήμαινε πλαστογράφηση της πραγματικής ηλικίας του. Οι γονείς δεν δέχθηκαν αυτή την «πλάγια» λύση και τώρα το παιδί συνεχίζει στην τάξη που αντιστοιχεί στην πραγματική του ηλικία - με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Οπως τονίζουν οι ειδικοί, ο σωστός χειρισμός των χαρισματικών παιδιών δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φθάνει... στα άκρα. «Δεν χρειάζεται ούτε γκετοποίηση ούτε περιθωριοποίηση. Το ιδανικό είναι να φοιτούν σε κανονικό σχολείο να παρακολουθούν ένα πρόγραμμα εμπλουτισμού. Αξιοποιούν τις πολύ υψηλές ικανότητές τους σε εξωσχολικές δραστηριότητες σε συνεργασία με άλλα παιδιά αναλόγων ικανοτήτων» επισημαίνει η κυρία Θωμαΐδου.

Στην πράξη, πάντως, όπως μας ανέφεραν γονείς τέτοιων παιδιών, το σύστημα «σπρώχνει» τα χαρισματικά παιδιά στα ιδιωτικά σχολεία. Διότι, όπως πιστεύουν, μόνο εκεί δίνεται το περιθώριο - με το αζημίωτο βεβαίως - εμπλουτισμού των γνώσεων μέσα στο γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας της τάξης. Το θέμα είναι τι γίνεται με τα παιδιά εκείνα των οποίων οι οικογένειες δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να ανταποκριθούν στα τσουχτερά δίδακτρα. Ισως συμβαίνει αυτό που αρκετοί ειδικοί φοβούνται: ότι, δηλαδή, τα χαρισματικά παιδιά αντιμετωπίζονται ως «κακομαθημένα», «προκλητικά», ακόμη και ως... «μικροί αλήτες». Οσοι δεν δείχνουν ανεκτικότητα με τα διαφορετικά αυτά παιδιά δεν εννοούν όμως το όφελος που μπορεί να έχει η κοινωνία από εκείνα, δηλαδή οι ίδιοι και τα παιδιά τους...

Καρλατήρα, Παναγιώτα, Τσώλη Θεοδώρα

ΤΟ ΒΗΜΑ