Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Τον πιστεύετε τον λαοπλάνο ;;;;;



Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου …
εμπνέουν τη φαντασία μου …

Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα …
μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας …

Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα … 
Μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν… 
Προκαλούν το θάρρος μου.. .

Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς.
Μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας .

Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση… 
Εχει γίνει σαφής η θέση μου.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει.. .
 Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν
 τα αισθήματα μου.Μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει.
Με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο .

Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβληματα.Μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος.Μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου .. 
Μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν .

Το πιο σημαντικό.
θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ.

Σας ευχαριστώ.

Paulo Coelho – Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Mια διαπεραστική ματιά



 

Πόσα παιδιά μάς κοιτάνε μέσα από αυτά τα μάτια;

Λένε ότι το βλέμμα ενός παιδιού μιλάει στην καρδιά των ανθρώπων.

Τις  μέρες αυτές, σε πολλά σημεία του πλανήτη, τα παιδιά πεθαίνουν,  ξεριζώνονται, μένουν ορφανά, βυθίζονται στο πένθος, πονάνε, δεν έχουν  αγκαλιά να κρυφτούν, δεν έχουν ρούχα καθαρά να φορέσουν, δεν έχουν  φαγητό να φάνε και νερό να πιούνε.


Τις μέρες αυτές, εμείς οι μεγάλοι τραυματίζουμε χωρίς έλεος τις ψυχές των μικρών παιδιών, τα σκοτώνουμε, τα βασανίζουμε, τους στερούμε τη μάνα και τον πατέρα τους, τους στερούμε τα αδέρφια τους, τους κλέβουμε την ανεμελιά.

Τα παιδιά του κόσμου, στην Γάζα, στο Ιράκ, στην Ουκρανία, στερούνται όλα αυτά που αυτονόητα πρέπει να έχει ένα παιδί. Την οικογένεια, το σπίτι, την αγάπη, την ζεστασιά, το παιχνίδι. Το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.


Και μας κοιτάνε στα μάτια μέσα από το βλέμμα αυτού του κοριτσιού που ξεριζωμένο από το σπίτι του και τόσο όμορφο μέσα στην ασχήμια του πολέμου και του μίσους κοιτάει τον «πολιτισμένο» κόσμο στα μάτια, διαπεραστικά…


Πηγή: newsit.gr