Οι ολόσωμοι καθρέφτες των ασανσέρ.....

Εδώ και καιρό ,με προκάλεσε ένα κείμενο που έφερε τον τίτλο :
 «Οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και λιγότερο ανθρώπινοι»
( στη σελίδα (DoctV .gr)

Το διάβασα κι εντυπωσιάστηκα όχι τόσο γιατί  το περιεχόμενο φωτογραφίζει σαν σε ψηφιακή φωτογραφία  ένα  πασίγνωστο  σύγχρονο βίωμα  όλων των Ελλήνων  αστών, όσο, γιατί γράφτηκε  μια άλλη εποχή(1983-1986)…..
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````



« Ίσως Να ‘Ναι κι Έτσι» ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: Λέξεις που έρχονται στο φως από τα βάθη των αιώνων από την σειρά "Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων",

 

 «ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΟΣΟ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. Οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και λιγότερο ανθρώπινοι. Χάνουν τις ιδιομορφίες τους, τα ιδιαίτερα προτερήματα και τα ελαττώματά τους -σχεδόν ισοπεδώνονται. Οι φιλίες μαραίνονται. ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ, ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ, οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο (ακόμη και στα κοστούμια τους και στη χτενισιά τους), σαν να καταργηθήκανε οι διαφορές τους, κι όμως τώρα ακριβώς νιώθεις πως οι διαφορές τους αυξήθηκαν, κι όλοι τους χωρισμένοι με διαδοχικά κάθετα στρώματα τυπικότητας κι ευγενικής ψυχρότητας.

ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ. Οι όμορφες εκείνες μονοκατοικίες με τις γύψινες γιρλάντες, με τους καπνοδόχους, τ’ ανθέμια, τους κήπους, τα πηγάδια, καθεμιά τους με το δικό της γούστο, τη δική της φυσιογνωμία, απορία ή και αδεξιότητα, δόθηκαν με αντιπαροχή κι υψώθηκαν τα πολυώροφα, μονότονα, απρόσωπα, τσιμεντένια κουτιά, κρύβοντας τον Παρθενώνα, τον Αϊ-Γιώργη του Λυκαβηττού, σφαγιάζοντας τα δεντράκια μας, πιπεριές, μουριές, γαζίες, τις παιδικές μας αναμνήσεις, τους χαρταϊτούς, τα σκοινιά της μπουγάδας, τ’ αστέρια, τις ξιπόλητες ποδοσφαιρικές ομάδες, τις βραδινές κουβεντούλες από παράθυρο σε παράθυρο, από αυλή σε αυλή με τις μυρωδιές του βασιλικού και του δυόσμου, με τον μητρικό νουθετικό ουρανό, με το φεγγαράκι μια φέτα δροσερό…

Ω, ΠΑΝΕ, ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΝΟΔΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ, παγοπώλες, γιαουρτάδες, γαλατάδες, ομπρελάδες, γανωτζήδες, παπλωματάδες, τροχιστές, καρεκλάδες, ιχθυοπώλες, μανάβηδες με τα γαϊδουράκια τους ή τα χειραμάξια τους και μοσκοβόλαγαν οι γειτονιές ροδάκινα, ντομάτες, αχλάδια και τριαντάφυλλα κι οι κότες κακάριζαν θριαμβευτικά, δοξάζοντας κάτι άγνωστο και οικείο, λευκό και σφαιρικό κι αδιαμφισβήτητο, κι ούτε χρειάζονταν καν ξυπνητήρια ή ρολόγια, γιατί, απ’ τη μια τ’ αστέρια, απ’ την άλλη τα κοκόρια, είχαν αναλάβει τη χρονική και μετεωρολογική μας ενημέρωση, με ακρίβεια και με κάποια εύθυμη πονηρία, κάπως διφορούμενη.

ΚΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΡΙΜΩΧΤΗΚΑΝΕ ΦΑΜΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΦΑΜΙΛΙΕΣ μέσα σε τούτα τα κουτιά, κοντά -κοντά, πλάι πλάι, κι ούτε γνωρίζονται κι ούτε βλέπονται ούτε χαιρετιούνται, κι αντίς για δέντρα έχουν κεραίες τηλεοράσεων, και μονάχα οι ολόσωμοι καθρέφτες των ασανσέρ κάτι κρατούν από μνήμες ερωτικών δωματίων…

ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ -λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια- μα δε συνομιλούν, δε λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο (και γι’ αυτό καθολικό), μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, γενικού ενδιαφέροντος, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, γιατί, πράγματι, ξεφυλλίζουν πολλές εφημερίδες διαβάζοντας μόνον τα κεφαλαία γράμματα και τα εγκλήματα και τις αυτοκτονίες, ακούν επίσης τις ειδήσεις των 9 ή και των 12 απ’ την τηλεόραση (έγχρωμη τώρα) -άνθρωποι επαρκώς ενημερωμένοι, πολύ παρόντες (εδώ και σήμερα), κι εντελώς απόντες απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και, φυσικά, απ’ το παρόν τους, μακριά απ’ τους άλλους…»
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γιάννη Ρίτσου, Ίσως Να ‘Ναι κι Έτσι, εκδ. Κέδρος Γιάννης Ρίτσος (1 Μαΐου 1909-11 Νοεμβρίου 1990): Έλληνας ποιητής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα, μελέτες, μεταφράσεις, χρονογραφήματα. Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ, το οποίο δεν πήρε, διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ). Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίoυ Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Άλλα σημαντικά βραβεία που απέσπασε είναι το Μέγα Διεθνές Βραβείο Ποίησης (Βέλγιο, 1972) και το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (1956).

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Πολυάριθμες στο διαδίκτυο  οι  διθυραμβικές αναφορές στον Έλληνα ιεραπόστολο  καρδιολόγο  παιδιατρικής  που μέσα από τα μαγικά του χέρια, δέκα πέντε χιλιάδες άρρωστες  καρδούλες άπορων παιδιών του κόσμου βρήκαν την υγειά τους για να συνεχίσουν το ταξίδι…

Πάνε πολλά χρόνια τώρα που  από το μετερίζι του ΠΗΓΑΙΜΟΥ  δεν κρύψαμε την συγκίνησή ,την ευγνωμοσύνη  αλλά και την υπερηφάνεια μας  για τον Έλληνα -Άνθρωπο -Επιστήμονα ,εντολοδόχο του Θεού  να σώζει  αφιλοκερδώς  χιλιάδες φτωχά παιδιά σε όλον τον κόσμο .

Τώρα  πλέον δεν χρειάζεται συστάσεις  από εμάς  ο  γνωστός  ανά την υφήλιο
Αυξέντιος Καλανγκός .

Όλη η Ελλάδα σήμερα  γνωρίζει πως αυτός ο ανθρώπινος θησαυρός
  είναι εδώ στην χώρα του  ,όχι για ταξιδάκι αναψυχής, αλλά  για να υπογράψει

 ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
``````````````````````````````````````````````````````````````

 

Αυξέντιος Καλανγκός: ο καρδιοχειρουργός που έχει σώσει χιλιάδες άπορα παιδιά συνεργάζεται με το “Αγία Σοφία”!

Τι συμφώνησε με τον Διοικητή του Νοσοκομείου Παίδων, ο αποκαλούμενος και ως «Ιεραπόστολος της Ιατρικής».

Ο καρδιοχειρουργός με τις 15.000 επεμβάσεις, ο άνθρωπος που δεν δίνει σημασία σε τίτλους και αξιώματα, ο αποκαλούμενος ως «ιεραπόστολος της Ιατρικής» αφού έχει σώσει χιλιάδες άπορα παδιά, Αυξέντιος Καλαγκός,

συμφώνησε να παρέχει τις υπηρεσίες και στο μοναδικό δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Τμήμα στην Ελλάδα.

Όρος για αυτήν την σημαντική προσφορά τους, να παρέχει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στους μικρούς ασθενείς, που κινδυνεύουν να χάσουν την ζωή τους, από νοσήματα της καρδιάς.

Την συνεργασία τους, ανακοίνωσε το Νοσοκομείο Παίδων, αναφέροντας ότι υπεγράφη, στην Αθήνα, Μνημόνιο Συνεργασίας του Νοσοκομείου Παίδων και του Αυξέντιου Καλανγκού.

«Πρόκειται για μια συνεργασία που θα αποτελέσει «σταθμό» στο χώρο της Δημόσιας Υγείας καθώς ο διεθνούς φήμης Καθηγητής κ. Αυξέντιος Καλαγκός (sic) με την υψηλή επιστημονική κατάρτιση και κύρος που διαθέτει, αλλά και με το διεθνές ανθρωπιστικό του έργο, θα συμβάλλει ιδιαίτερα στην αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών του μοναδικού στην Ελλάδα Παιδοκαρδιοχειρουργικού Τμήματος που λειτουργεί στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων «Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ», προσφέροντας αφιλοκερδώς τις ιατρικές υπηρεσίες του», αναφέρει η ανακοίνωση.

Δικοί μας -Κορυφαίοι στα ξένα...

Σίγουρα δεν είναι ο μόνος.

Σίγουρα δεν μας περισσεύει ούτε ο Λάκων (πατριώτης μου)Θοδωρής Καλλιφατίδης,ούτε κανένας άλλος  διακεκριμένος περιώνυμος  Έλληνας  από όλους  αυτούς τους εκλεκτούς που διαπρέπουν  σε όλους τους τομείς  και αναγνωρίζονται ανά την υφήλιο για τα έργα τους και την συμβολή τους στην πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Τι είναι όμως εκείνο που λείπει από την γενέτειρα Πατρίδα  και δεν μπορεί να κρατήσει ισχυρό τον ομφάλιο λώρο που την δένει με τα παιδιά της;;;;

----Μη βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε ( επιεικώς)την ταπεινότητά μου αφελή. Είναι εύκολο να σκεφτούμε δυο-τρεις χιλιοειπωμένους λόγους και να κλείσουμε την συζήτηση.
Θέλει  όμως ψάξιμο σε βάθος η ουσία για να αναδείξει την αιτία .

υγ :  ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΗΛΘΕ  ΤΟ 2018 
ας το βιώσουμε ας ,το μοιραστούμε  σαν άνθρωποι μ' έναν τουλάχιστο κοινό παρανομαστή .Την ευλογημένη  γενέτειρα Πατρίδα .
`````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ο κορυφαίος εν ζωή συγγραφέας στη Σουηδία

 

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης είναι μυθιστοριογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Έχει χαρακτηριστεί ως ο κορυφαίος εν ζωή συγγραφέας στη Σουηδία και ένας από τους μεγαλύτερους Σουηδούς διανοούμενους. Διετέλεσε Διευθυντής της Σουηδικής Τηλεόρασης και το 1995 το σουηδικό κράτος του ανέθεσε την εκφώνηση του πανηγυρικού λόγου της εθνικής του εορτής.

Γεννήθηκε στους Μολάους της Λακωνίας το 1938. Ο πατέρας του, Δημήτριος Καλλιφατίδης, ήταν δάσκαλος με καταγωγή από τον Πόντο, ενώ η μητέρα του, Αντωνία Κυριαζάκου καταγόταν από τους Μολάους. Ο Εμφύλιος θα αναγκάσει την οικογένειά του να εγκαταλείψει τους Μολάους για να εγκατασταθεί στην Αθήνα το 1946, όπου φοίτησε στο 5ο γυμνάσιο αρρένων. Στη συνέχεια, σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Αφού εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, το 1964 μετανάστευσε στη Σουηδία, όπου μέχρι σήμερα διαμένει.

Αρχικά συνάντησε πολλές δυσκολίες και για να επιβιώσει έκανε και διάφορες δουλειές. Όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά: «Και εγώ στη Σουηδία είμαι ξένος εδώ και 47 χρόνια (…). Όταν κάποτε με απέλυσαν από εκεί που έπλενα πιάτα με την κατηγορία ότι είχα κλέψει κάτι από το ταμείο (δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό), διαπίστωσα προς μεγάλη μου έκπληξη ότι δεν υπήρξε έστω ένας να πει “μα καλά, πώς είστε τόσο βέβαιοι ότι αυτός είναι ο κλέφτης;”. Η απάντηση ήταν απλή. Δεν ήταν τόσο το ότι ήμουν ξένος αλλά το ότι ήμουν ο μόνος πιο ξένος, γιατί μόλις είχα αρχίσει να δουλεύω. Οι άλλοι είχαν τακτοποιηθεί κάπως, είχαν κάνει φιλίες κτλ. Εγώ, που μπήκα τελευταίος στη δουλειά, αυτομάτως ήμουν και ο ένοχος».

Έξι χρόνια μετά την άφιξή του στη Σουηδία είχε μάθει τα Σουηδικά τόσο καλά ώστε εκδίδει τα πρώτα του βιβλία στη σουηδική γλώσσα, που αγκαλιάστηκαν θερμά από το αναγνωστικό κοινό και δημιούργησαν αίσθηση. Έκτοτε έχει εκδώσει 40 βιβλία στα Σουηδικά, δεκαοκτώ από τα οποία κυκλοφορούν και στα Ελληνικά. Τελευταίο είναι το αυτοβιογραφικό «Μια Ζωή ακόμα», το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Σπούδασε από το 1969 ως το 1972 φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, όπου αργότερα έγινε καθηγητής. Από το 1972 ως το 1976 υπήρξε διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Bonniers Litterära Magasin.

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε στα 1969 με μια ποιητική συλλογή, έγινε όμως γνωστός μέσα από τα μυθιστορήματά του. Τα πρώτα πεζογραφήματά του τα έχει γράψει στα σουηδικά (1980 Αγάπη, 1981 Δούλοι κι αφέντες, 1987 Ο έκπτωτος άγγελος κ.ά.), ενώ αργότερα έγραψε κάποια έργα πρώτα στα ελληνικά (1994 Τιμάνδρα, 1997, Ποια είναι η Γαβριέλα Όρλοβα, 1998 Οι εφτά ώρες στον Παράδεισο κ.ά.). Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικά δοκίμια, θεατρικά έργα. Έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο (ανάμεσά τους το Με λένε Στέλιο, μεταφορά μυθιστορήματός του) και έχει σκηνοθετήσει την ταινία Kärleken (1980). Έχει επίσης μεταφράσει Έλληνες συγγραφείς στα σουηδικά και το αντίστροφο.

Στα έργα του περιγράφει τις συνθήκες ζωής των μεταναστών στη Σουηδία αλλά και μέσα από αυτοβιογραφικά στοιχεία αναφέρεται στη ζωή στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, συχνά με σατιρικό τρόπο. Σε άλλα μυθιστορήματά του η αφήγηση είναι πολυεστιακή (προσεγγίζει δηλαδή το θέμα του μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες και πρόσωπα) και έχει μια φιλοσοφική διάθεση και διάσταση.

Έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή βραβεία για το έργο του, όπως το Μέγα Βραβείο Μυθιστορήματος στη Σουηδία (1981), το Βραβείο Σουηδικής Ακαδημίας (1989), το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης (1992) και το Ελληνικό Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας-Βιογραφίας-Χρονικού και ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας (2013), ενώ τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.