09 Μαρ 2011
6 Σχόλια
Με όλο τον σεβασμό ,την κατανόηση ,την ομόψυχη αλληλεγγύη στην συντάκτρια του κειμένου που ακολουθεί μητέρα ΑμεΝΥ αλλά και την «συγγένεια» που εκ των πραγμάτων έχω μαζί της θα μου επιτρέψει να διαφωνήσω όχι επί της ουσίας του περιεχομένου της επιστολής της αλλάως προς το κέντρο βάρους που δίνει στο πρόβλημα.
Ως μητέρα ΑμεΝΥ ουδέποτε εισέπραξα εγω η το παιδί μου
άρνηση ,απόρριψη, ή ρατσισμό από κανέναν πολίτη.
Αντίθετα θαυμασμό (χωρίς να κατάλαβα ποτέ γιατί) εισέπραξα από την Κοινωνία.
Θεωρώ ότι δεν είναι υπεύθυνοι "οι ΑΛΛΟΙ " για την μη αποδοχή έως και ανοχή του «παιδιού με ειδικές ανάγκες»
Πρωταίτιοι αυτής της κατάστασης- που πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι ή ίδια όπως πριν μια δεκαετία,- είμαστε οι γονείς του παιδιού όσο κι αν ακούγεται σκληρό αυτό.
"ΕΜΕΙΣ " είμαστε αυτοί που περιθωριοποιηθούμε το παιδί μας και εαυτούς, αρνούμενοι να δεχτούμε το πρόβλημα ,να σηκώσουμε τον σταυρό της αναπηρίας του με υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια !.
ΑΒΟΗΘΗΤΟΙ από την Πολιτεία και από το οικογενειακό μας περιβάλλον, κλεινόμαστε στον εαυτόν μας, ανακυκλώνουμε το δράμα μας και εξαιρούμε κάθε άλλο χρώμα απ' την Ζωή του παιδιού αλλά και την προσωπική μας , εκτός του μαύρου..
Ευτυχώς οι σημερινοί νέοι γονείς ,κι έχω γνωρίσει αρκετούς, παρ' ότι οι συνθήκες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων ενός ειδικού παιδιού δεν έχουν αλλάξει θεαματικά ,τα αντιμετωπίζουν παλικαρίσια, μαχητικά , ανοίγονται στην κοινωνία και διεκδικούν τα δικαιώματα του παιδιού τους αλλά και τα δικά τους. Προσπαθούν οι ίδιοι να μην ισοπεδωθούν και το καταφέρνουν να ζουν όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες με τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα αλλά και τις ...μικροχαρές της Ζωής!
Για περισσότερα παραπέμπω στο μόνιμο μήνυμα που εκπέμπεται από το Profile μου στο Pathfinder
Λυγερή
```````````````````````````````````````````````
Εμείς και τα άτομα με
ειδικές ανάγκες.
Πότε επιτέλους ο κόσμος μας θα αλλάξει;
Πότε θα ωριμάσουμε ως κοινωνία; Θα αποκτήσουμε ποτέ παιδεία και κοινωνική
μόρφωση; Θα απαλλαγούμε ποτέ από τα κόμπλεξ που κουβαλάμε;
Στην αρχαιότητα θεωρούσαν την ασθένεια και
τα σωματικά ελαττώματα ένδειξη αμαρτίας. Οι Σπαρτιάτες όπως όλοι γνωρίζουμε
εξόντωναν κάθε νεογέννητο μη αρτιμελές ρίχνοντάς το στον Καιάδα.
Στο μεσαίωνα πολλές φορές πίστευαν ότι οι
άνθρωποι με διανοητικές η σωματικές ατέλειες είχαν καταληφθεί από το διάβολο
και γι' αυτό τους έκαιγαν.
Στην αναγέννηση τους θεωρούσαν άτυχους και
τους εγκατέλειπαν σε ιδρύματα.
Σήμερα εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι στη
σύγχρονη κοινωνία που ζούμε εξακολουθούμε να θεωρούμε τα ειδικά άτομα ως <
< κοινωνικό ταμπού >>. Συνεχίζουμε να φοβόμαστε τον άνθρωπο που
είναι διαφορετικός από εμάς, τον διαχωρίζουμε σωματικά, εκπαιδευτικά και
συναισθηματικά από τον υπόλοιπο πληθυσμό και συχνά του συμπεριφερόμαστε σαν
κατώτερο. Ό,τι είναι διαφορετικό από εμάς το υποτιμούμε και φτιάχνουμε έναν
ακρωτηριασμένο κόσμο γι' αυτούς απομονώνοντάς τους.
Εγώ ως γονέας παιδιού με ειδικές ανάγκες
δέχομαι συχνά την αρνητική στάση της κοινωνίας αλλά και το ρατσισμό σε όλο του
το μεγαλείο από κάποιους ανεγκέφαλους χωρίς παιδία και κοινωνική μόρφωση. Στην
πορεία της ζωής μου και στον αγώνα μου ώστε να κάνω πράξη την ενσωμάτωση του
παιδιού μου στην πραγματική ζωή και όχι σε αυτήν της απομόνωσης έχω συναντήσει
πολλούς που προσπάθησαν με τον χειρότερο τρόπο να πληγώσουν το παιδί μου και να
διώξουν το χαμόγελό από τα χείλη μας.
Αγαπητοί μου όποιοι κι αν είστε εσείς ,δε
μασάμε έχουν προσπαθήσει κι άλλοι αν νομίζετε πως θα μας λυγίσετε με τον τρόπο
σας και θα απομονώσετε αυτά τα τόσο τέλεια και αγνά παιδιά που το μόνο που
μπορούν να κάνουν είναι να διδάξουν σε όλους μας δύναμη ψυχής και
αγάπη.
Γελιέστε. Λυπάμαι πάρα πολύ που με
τη στάση σας κάποιοι καλλιεργείτε σε μεγάλο βαθμό τόσο αρνητικό κλήμα. Εικόνες
σαν αυτές που είδαμε σε ίδρυμα τις προηγούμενες ημέρες δείχνουν τον πολιτισμό
και την παιδεία που έχουμε υπεύθυνοι γι' αυτές τις εικόνες είμαστε όλοι
μας.
Πόσοι από εμάς άραγε έχουν σκεφτεί
ότι η ζωή μας μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή και από αρτιμελείς
φυσιολογικοί άνθρωποι ξαφνικά μετά από κάποιο ατύχημα η κάποια ασθένεια να
βρεθούμε στην άλλη όχθη που πάντα υποτιμούσαμε και ποτέ δεν μάθαμε να
σεβόμαστε.
Πρέπει επιτέλους κάποτε ως κοινωνία να ωριμάσουμε και να καταλάβουμε πως δεν
μπορούμε να στιγματίζουμε βάζοντας ετικέτες. Πρέπει όλοι ανεξαίρετα κάποτε να
απαλλαγούμε από τις παραδοσιακές μας προκαταλήψεις ώστε η νέα γενιά να μπορεί να
κοιτάζει όλους του αανθρώπους στα μάτια και να μην γυρίζει το βλέμμα αλλού.
Σταλίδου Ζαφειρούλα
http://www.laosver.gr
